دانشمندان سالهاست که روی چشم مصنوعی کار می کنند ، اما تقلید از شکل و رفتار یک چشم واقعی بسیار دشوار بوده است. به تازگی محققان چشم سایبورگ ایجاد کرده اند که عملکرد و ساختار آن چیزهای مشترکی با همتای انسانی خود دارد. یک آرایه فوتوسنسور نانوسیمی که درون یک غشای اکسید آلومینیوم نیمکره تشکیل شده است ، و به نوعی مقلد عملکرد عصب ها هستند. دانشمندان حتی با قرار دادن نوعی ژل میان لنز و شبکیه بافت زجاجیه چشم را نیز بازآفرینی کرده اند.
برای حفظ درستی کارکرد آن ، مواد اضافی دیگری نیز لازم است. یک لایه ایندیم به بهبود تماس الکتریکی کمک می کند ، در حالی که یک سوکت پلیمر سیلیکونی سنسورها و سیم ها را به هم تراز می کند.
این نه تنها فقط مربوط به شباهت زیبایی به چشم انسانی نیست بلکه از بعضی جهات ، نزدیک و حتی برتر از چشم های ارگانیک عمل می کند. میزان پاسخگویی آن تقریباً در طیف نور مرئی با چشم انسان یکسان است اما زمان پاسخ و بازیابی آن سریعتر است. این نانوسیم ها حتی از دید واقعی متراکم تر از گیرنده های نوری چشم واقعی هستند.
زمان زیادی لازم است تا چشمی مصنوعی مانند این برای بازگرداندن بینایی انسان ها آماده شود. زاویه دید مورب ۱۰۰ درجه آن از زاویه دید ۱۳۰ درجه چشم انسان ضعف آن به شمار می رود ، اگرچه می توان آن را بهبود بخشید. کل منطقه تشخیص نور فقط ۰.۰۸ اینچ عرض دارد و وضوح ۱۰۰ پیکسل آن بسیار پایین تر از چیزی است که شما به یک تصویر معنی دار نیاز دارید. روند تولید فعلی نیز گران و کند است.
با این حال ، دانشمندان این نوید را می دهند که چشم سایبورگی نقطع عطفی برای باز گرداندن بینایی به نابینایان باشد.
