طی ۸۰ سال گذشته تحول عظیمی در صنعت مخابرات رخ داده است. بسیاری از علاقه مندان به گوشی های هوشمند واقعاً نمی دانند که صنعت تا چه اندازه پیشرفت کرده است. به همین دلیل ما این مقاله جالب را برای بررسی توسعه صنعت مخابرات از زمان جنگ جهانی دوم جمع آوری کرده ایم. در طول جنگ جهانی دوم ، واکی تاکی های سری SCR موتورولا دستاوردهای بزرگی در میدان نبرد به دست آوردند. این جذابیت جادویی ارتباط بی سیم را به جهانیان نشان داد. همچنین تمایل مردم برای استفاده از آنها در بازار غیرنظامی را برانگیخت.
SRC 300
تاریخچه تلفن های همراه
پس از جنگ دوم ، در سال ۱۹۴۶ ، AT&T ایالات متحده فرستنده و گیرنده بی سیم را به شبکه تلفن سوئیچ عمومی (PSTN) متصل کرد. همچنین به طور رسمی سرویس تلفن همراه MTS (خدمات تلفن همراه) را برای استفاده غیرنظامی راه اندازی نمود.
در MTS ، اگر کاربری می خواست تماس بگیرد ، ابتدا باید به صورت دستی کانال بی سیم آزاد را جستجو می کرد. اگر کانال آزاد را بدست می آور با اپراتور صحبت می کرد و از او می خواست از طریق شبکه PSTN اتصال دوم را برقرار کند.
کل تماس بصورت یکطرفه بود، یعنی فقط یک طرف می توانست همزمان صحبت کند. هنگام مکالمه ، کاربر باید کلید “فشار به مکالمه” را بر روی تلفن فشار می داد و سپس صحبت می کرد (همانند واکی تاکی های امروزی). و کلا یک کمالمه پردردسری به حساب می آمد.
روش شارژ یا صورتحساب MTS نیز بسیار ابتدایی بود. اپراتور در طول مراحل تماس بین دو طرف را گوش می داد. وی پس از پایان تماس به صورت دستی هزینه را محاسبه کرده و صورت حساب را تأیید می کرد. اگرچه اکنون MTS بسیار متفاوت به نظر می رسد ، در واقع اولین سیستم تلفن همراه تجاری در تاریخ بشر است.
مگر نه اینکه تلفن همراه در سال ۱۹۷۰ اختراع شده است؟ اما نه ! در حقیقت در دهه ۱۹۴۰ تلفن همراه به نوعی وجود داشته است! اما تعجب نکنید ، تلفن همراه ارائه شده توسط MTS تلفن همراه نیست. در واقع یک تلفن وسیله نقلیه سیار است. دقیق تر ، این یک واکی تاکی دستی دوبلکس اتومبیل است.
تلفن همراه قابل حمل
با استفاده از فناوری الکترونیکی و فناوری باتری در آن زمان ، اختراع تلفن همراه غیرممکن بود. با این حال ، در آن زمان اتومبیل های زیادی با این شیوه وجود داشت.
یک گیرنده سیگنال عظیم الجثه در صندوق عقب ماشین
در آن زمان ، “ایستگاه پایه” نیز بسیار بزرگ بود ، کمی شبیه برج رادیو و تلویزیون. فقط یک شهر در مرکز شهر واقع شده بود که شعاع ۴۰ کیلومتری را با قدرت فوق العاده بالا پوشش می داد.
در دسامبر ۱۹۴۷ ، محقق آزمایشگاه بل ، داگلاس اچ رینگ ، ایده “تلفن همراه” را ارائه کرد و این آغاز توسعه در صنعت مخابرات است. وی معتقد بود بهتر است به جای افزایش کورکورانه قدرت انتقال سیگنال ، دامنه انتقال سیگنال را محدود کرده و سیگنال را در یک منطقه محدود (سلول) کنترل کنید.
صنعت مخابرات
به این ترتیب سلولهای مختلف می توانند از فرکانس یکسانی استفاده کنند بدون اینکه روی یکدیگر تأثیر بگذارند و باعث افزایش ظرفیت سیستم شوند.
مقاله داگلاس در آن زمان ، تحت عنوان “پوشش تلفن همراه از طریق تلفن قابل حمل نقل”بود
اگرچه در آن زمان ایده ارتباطات سلولی بسیار خوب بود، اما محدودیت های زیادی وجود داشت. بنابراین ، آزمایشگاه های بل فقط آن را به عنوان ایده خود در قفسه بایگانی خود قرار دادن.
لئونید و تلفن همراه قابل حمل ЛК-۱ او
اروپا و ایالات متحده تلفن خود را توسعه می دهند
در دهه ۱۹۵۰ ، کشورهای بیشتری شروع به ساخت شبکه های تلفنی اتومبیل کردند. به عنوان مثال ، در سال ۱۹۵۲ ، آلمان غربی A-Netz را راه اندازی کرد. در سال ۱۹۶۱ ، مهندس شوروی ، لئونید کوپریانویچ ، تلفن همراه ЛК-۱ را نیز اختراع کرد که روی ماشین ها نیز نصب شده بود. بعداً ، اتحاد جماهیر شوروی سیستم تلفن اتومبیل آلتای را که بیش از ۳۰ شهر این کشور را تحت پوشش قرار داد ، معرفی کرد.
IMTS mobile phone (Motorola)
در سال ۱۹۶۹ ، ایالات متحده سیستم تلفنی MTS پیشرفته ای را با نام IMTS (Improved MTS) معرفی کرد. IMTS از حالت دوبلکس ، شماره گیری خودکار و جستجوی خودکار کانال پشتیبانی می کرد و می توانست ۱۱ کانال را ارائه دهد. این یک جهش کیفی به جلو نسبت به MTS بود.
تلفن همراه IMTS (موتورولا)
در سال ۱۹۷۱ ، فنلاند شبکه تلفن همراه عمومی ARP را راه اندازی کرد (Auto Radio Puhelin – Puhelin به فنلاندی به معنی تلفن است). این دستگاه در باند فرکانس ۱۵۰ مگاهرتز کار می کرد اما هنوز سوئیچ آن دستی بود و عمدتا برای خدمات تلفن ماشین کاربرد داشت.
چه از نوع آلتایی ، چه از نوع IMTS و چه از نوع ARP باشد ، بعداً به آن فناوری ارتباطات سیار “0G” یا “Pre-1G (pre-1G)” گفته شد. این تاریخچه صنعت مخابرات قبل از ۱G است. حال ، بیایید ببینیم صنعت مخابرات از دوره ۱G چه چیزی ارائه می دهد
۱G ERA در صنعت ارتباط از راه دور
پیشرفت فناوری نیمه هادی فضای بیشتری برای توسعه در صنعت مخابرات فراهم کرد. این اتفاق تا دهه ۷۰ رخ نداد. در سال ۱۹۷۳ ، مهندسان موتورولا ، مارتین کوپر و جان اف میچل ، سرانجام تاریخ ساز شدند. آنها این کار را با اختراع اولین تلفن همراه واقعی در جهان انجام دادند (یک تلفن همراه شخصی دستی).
این گوشی DynaTAC (Dynamic Adaptive Total Area Coverage) نام داشت. که طولی به اندازه ۲۲ سانتی متر ، آنتی بلند، وزن ۱.۲۸ کیلوگرم که قابلیت ۲۰ دقیقه مکالمه داشت.
DynaTAC – first generation
DynaTAC – نسل اول
در سال ۱۹۷۴ ، کمیسیون ارتباطات فدرال (FCC) بخشی از طیف فرکانس رادیویی را برای استفاده در آزمایش شبکه تلفن همراه تصویب کرد. با این حال ، آزمایش قبل از شروع رسمی تا سال ۱۹۷۷ به تأخیر افتاد. در آن زمان ، دو رقیب AT&T و Motorola در این آزمایش شرکت داشتند.
در سال ۱۹۶۴ ، کنگره آمریکا AT&T از استفاده تجاری ارتباطات ماهواره ای “محروم” شد. آنها ناامیدانه ، در ارتباط با آزمایشگاه های بل ، بخش ارتباطات سیار را ایجاد کردند و بدنبال فرصت های جدید بودند.
بین سالهای ۱۹۶۴ و ۱۹۷۴ ، آزمایشگاههای بل یک سیستم آنالوگ به نام HCMTS (سیستم تلفن همراه با حجم بالا) ایجاد کردند. کانال های سیگنالینگ و صوتی سیستم از مدولاسیون FM پهنای باند ۳۰kHz استفاده می کرد و میزان سیگنال دهی ۱۰kbpsبود.
از آنجا که در آن زمان هیچ سازمان استانداردی برای سیستم های تلفن همراه بی سیم وجود نداشت ، AT&T استاندارد خود را برای HCMTS ایجاد کرد. بعداً انجمن صنایع الکترونیکی (EIA) این سیستم را استاندارد موقت ۳ (IS-3) نامید.
در سال ۱۹۷۶ ، HCMTS نام خود را به AMPS (خدمات تلفن همراه پیشرفته) تغییر داد. AT&T از فناوری AMPS برای انجام آزمایشات FCC در شیکاگو و نیویورک استفاده می کرد.
نگاهی دوباره به موتورولا
در روزهای اول ، موتورولا فناوری RCCs (حامل رادیویی مشترک) را توسعه داد و درآمد زیادی کسب کرد. بنابراین ، آنها به شدت مخالف آزادسازی طیف FCC برای ارتباطات تلفن همراه بودند،تا بر بازار RCC آنها تأثیر نگذارد. اما در عین حال در حال توسعه ناامیدکننده فناوری ارتباطات سلولی و ایجاد ذخایر فنی بودندکه منجر به تولد DynaTACشد
پس از انتشار طیف FCC ، موتورولا آزمایشاتی را بر اساس DynaTAC در واشنگتن انجام داد. در حالی که آنها هنوز به آرامی در حال آزمایشات خود بودند ، کشورهای دیگر نیز پیش قدم شده بودند.
ژاپن دارای اولین شبکه تجاری ۱G
در سال ۱۹۷۹ ، نیپون تلگراف و تلفن (NTT) اولین سیستم ارتباطات تلفن همراه خودکار تجاری جهان را در منطقه کلان شهر توکیو راه اندازی کرد. بعداً این سیستم به عنوان اولین شبکه تجاری ۱G در جهان در نظر گرفته شد.
در آن زمان ، این سیستم ۸۸ ایستگاه پایه داشت که از سوئیچینگ کاملاً خودکار مکالمه بین سایت های مختلف سلول بدون مداخله دستی پشتیبانی می کرد. این سیستم از فناوری FDMA استفاده می کرد، پهنای باند کانال ۲۵ کیلوهرتز بود، در باند فرکانس ۸۰۰ مگاهرتز کار می کرد و تعداد کل کانال های دوبلکس آن ۶۰۰ بود.
اروپا
دو سال بعد ، در سال ۱۹۸۱ ، کشورهای شمال اروپا ، نروژ و سوئد اولین شبکه تلفن همراه ۱G اروپا – NMT (تلفن های همراه نوردیک) را ایجاد کردند. اندکی بعد دانمارک و فنلاند به آنها پیوستند. NMT با قابلیت رومینگ بین المللی به اولین شبکه تلفن همراه جهان تبدیل شد.
بعداً ، عربستان سعودی ، روسیه و برخی دیگر از کشورهای حوزه بالتیک و آسیا نیز NMT را معرفی کردند.
NMT phone by Ericsson
موتورولا دارای اولین تلفن همراه تجاری ۱G در جهان است
در سپتامبر ۱۹۸۳ ، موتورولا اولین تلفن همراه تجاری جهان ، DynaTAC 8000X را منتشر کرد. این دستگاه ۱ کیلوگرم وزن داشت و می توانست به مدت ۳۰ دقیقه به طور مداوم مکالمه کند. شارژ کامل آن ۱۰ ساعت طول می کشید و قیمتی معادل ۳۹۹۵ دلار داشت.
DynaTAC 8000X
ایالات متحده در فناوری ۱G برای آمریکای جنوبی و شمالی پیشرو بود
در سال ۱۹۸۳ ، سرانجام ایالات متحده تصمیم گرفت که شبکه تجاری ۱G خود را توسعه دهد. در ۱۳ اکتبر ۱۹۸۳ ، شرکت ارتباطات سیار Americitech اولین شبکه ۱G را در ایالات متحده بر اساس فناوری AMPS راه اندازی کرد.
این شبکه می‌توانست از هر دو تلفن خودرو و DynaTAC ۸۰۰۰ X استفاده کند. FCC پهنای باند ۴۰ مگاهرتز را برای AMPS در باند فرکانسی ۸۰۰ MHz اختصاص داده‌بود. با این پهنای باند، AMPS دارای ۶۶۶ کانال دوگانه و پهنای باند یک کانال بالادست یا پایین‌دست ابود که در فرکانس ۳۰ KHZ کار می کرد. بعدا، FCC پهنای باند ۱۰ مگاهرتز را به آن تخصیص داد. بنابراین، تعداد کل کانال‌های مخابراتی دوبلکس AMPS به ۸۳۲ کانال رسید.
The first user at the time, Dave Meilhan
در سال اول استفاده تجاری ، Americitech تقریباً ۱۲۰۰ تلفن همراه DynaTAC 8000X فروخت و ۲۰۰۰۰۰ کاربر از آن استفاده کردند. پنج سال بعد ، تعداد کاربران آن به ۲ میلیون نفر رسید.
رشد سریع تعداد کاربران بسیار بیشتر از ظرفیت شبکه AMPS بود. بعداً ، به منظور افزایش ظرفیت ، موتورولا نسخه باریک فناوری AMPS ، یعنی NAMPS را ارائه داد. این کانال صوتی ۳۰KHz موجود را به سه کانال ۱۰KHz تقسیم می کرد.
پیوستن انگلستان به ۱G
علاوه بر NMT و AMPS ، یکی دیگر از استانداردهای ۱G که به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد TACS (Total Access Communication Systems) است که اولین بار در انگلستان منتشر شد.
در فوریه ۱۹۸۳ ، دولت انگلیس اعلام کرد که دو شرکت BT (British Telecom) و Racal Millicom (سلف Vodafone) شبکه های ارتباطی تلفن همراه TACS را بر اساس فناوری AMPS خواهند ساخت.
در ۱ ژانویه ۱۹۸۵ ، وودافون رسماً خدمات TACS (تجهیزات خریداری شده از اریکسون) را راه اندازی کرد. در آن زمان فقط ۱۰ ایستگاه پایه وجود داشت که کل منطقه لندن را پوشش می داد.
پهنای باند تک کانال TACS 25 کیلوهرتز بود، در uplink از ۸۹۰-۹۰۵ مگاهرتز استفاده می کرد ور در لینک پایین از ۹۳۵-۹۵۰ مگاهرتز بهره می برد ، در مجموع از ۶۰۰ کانال برای انتقال سیگنال های صوتی و کنترل استفاده می کرد.
سیستم TACS عمدتا توسط موتورولا ساخته شده بود و در واقع نسخه اصلاح شده سیستم AMPS به حساب می آمد. به جز باند فرکانس ، فاصله کانال ، جابجایی فرکانس و میزان سیگنالینگ ، بقیه مشخصات آنها کاملاً یکسان بودند.
در مقایسه با NMT در شمال اروپا ، ویژگی های عملکرد TACS به طور قابل توجهی متفاوت بود. NMT برای محیط روستایی کم جمعیت کشورهای شمال اروپا (اسکاندیناوی) مناسب بود. از فرکانس ۴۵۰ مگاهرتز استفاده می کرد (بعداً به ۸۰۰ مگاهرتز تغییر می کند) و دامنه سلول بیشتری داشت.
مزیت TACS ظرفیت آن بود نه فاصله پوشش. سیستم TACS قدرت فرستنده کمی داشت و برای کشوری با تراکم جمعیت بالا و مناطق بزرگ شهری مانند انگلستان مناسب بود.
با افزایش تعداد کاربران ، TACS بعداً باند فرکانسی (۱۰ مگاهرتز) اضافه کرد و به ETACS تبدیل ش دو NTT ژاپن JTACS را بر اساس TACS توسعه داد.
چین به توسعه ۱G می پیوندد
لازم به ذکر است که اولین ایستگاه پایگاه ارتباطات سیار ساخته شده توسط چین در گوانگژو در سال ۱۹۸۷ از فناوری TACS استفاده کرد و شریک آن موتورولا بود.
اولین ایستگاه پایه چین (گوانگژو)
علاوه بر AMPS ، TACS و NMT ، فناوری ۱G همچنین شامل C-Netz در آلمان ، Radiocom 2000 در فرانسه و RTMI در ایتالیا بود.
این فناوری ها شکوفایی ورود عصر ارتباطات تلفن همراه خبر می دادند. در واقع ، در صنعت مخابرات در زمان استفاده از آن عنصری به عنوان ۱G وجود نداشت. تنها پس از ظهور فناوری ۲G بود که آنها را از یکدیگر متمایز کرد.
عصر ۲G در صنعت ارتباط از راه دور
در سال ۱۹۸۲ ، کمیسیون پست و ارتباطات از راه دور اروپا “گروه متخصص موبایل” را تأسیس کرد که مسئولیت مطالعه استانداردهای ارتباطی را بر عهده داشت.
این “گروه متخصص موبایل” ، مخفف فرانسوی GroupeSpécialMobile است ، بعدا معنای این مخفف به “سیستم جهانی ارتباطات موبایل” تغییر یافت. این همان چیزی است که اکنون همه ما با عنوان GMS می شناسیم
هدف از تأسیس GSM ایجاد استاندارد جدید پان اروپایی و توسعه سیستم ارتباطات سیار زمینی عمومی سراسر اروپا است. آنها الزاماتی را برای استفاده کارآمد از طیف ، سیستم های کم هزینه ، پایانه های دستی و رومینگ جهانی مطرح می کنند.
تلفن های ۲G
در سالهای بعد ، سازمان استاندارد ارتباطات از راه دور اروپا (ETSI) توانست فرمول بندی مشخصات GSM 900 مگاهرتز و ۱۸۰۰ مگاهرتز (DCS) را تکمیل کند.
در سال ۱۹۹۱ ، شرکت فنلاندی Radiolinja (اکنون بخشی از ELISA Oyj) اولین شبکه ۲G جهان را بر اساس استاندارد GSM راه اندازی کرد.
همانطور که همه ما می دانیم ، ۲G از فناوری دیجیتال استفاده می کند تا جایگزین فناوری آنالوگ ۱G شود. این کیفیت تماس و ثبات سیستم را بسیار بهبود می بخشد. همچنین باعث ایمنی ، اطمینان بیشتر و کاهش مصرف انرژی تجهیزات می شود.
علاوه بر GSM ، یکی دیگر از استاندارد های معروف ۲G CDMA است که توسط کوالکام راه اندازی شده است. به طور دقیق ، IS-95 یا cdmaOne است. IS-95 دارای دو نسخه IS-95A و IS-95B است. اولی می تواند از حداکثر نرخ داده تا ۱۴.۴kbps پشتیبانی کند ، در حالی که دومی به ۱۱۵kbps می رسد.
علاوه بر IS-95 ، ایالات متحده همچنین IS-54 (آمریکای شمالی TDMA Digital Cellular) و IS-136 (1996) را تولید کرد. در واقع ، ۲G فقط GSM و CDMA نیست. انجمن صنایع تلفن همراه یک نسخه دیجیتالی از AMPS مبتنی بر فناوری AMPS با نام D-AMPS (Digit-AMPS) ایجاد کرد. این در واقع یک استاندارد ۲G است. استاندارد ۲G دیگر PDC (Personal Digital Cellular) از ژاپنی است.
۲.۵G ERA
در پایان قرن بیستم ، با انفجار اینترنت ، مردم تقاضای زیادی برای دسترسی به اینترنت تلفن همراه را مطرح کردند. بنابراین ، GPRS (سرویس رادیویی بسته های عمومی ) ظهور کرد.
ما می توانیم GPRS را به عنوان “افزونه” GSM در نظر بگیریم. با کمک GPRS ، شبکه می تواند سرعت سرویس داده را تا ۱۱۴Kbps فراهم کند.
اولین پیشنهاد GPRS در سال ۱۹۹۳ است. با این وجود چهار سال دیگر طول کشید تا مرحله اول این توافق نامه در سال ۱۹۹۷ انجام شود. به نظر می رسد این یک نقطه عطف در تاریخ ارتباطات تلفن همراه و همچنین صنعت مخابرات است. در این مرحله ، سرویس های داده جهت اصلی توسعه ارتباطات سیار شدند.
۲.۷۵G ERA
پس از راه اندازی فناوری GPRS ، اپراتورهای مخابراتی نیز با فناوری سریعتر به بازار آمدند. این فناوری Enhanced Data-نرخ برای GSM Evolution (EDGE) است. البته همه ما در دوره ای از زندگی خود “EDGE” را می شناسیم یا شنیده ایم.
The E that is often next to mobile phone signal stands for EDGE
بزرگترین ویژگی EDGE این است که می تواند بدون جایگزینی تجهیزات ، دو برابر سرعت سرویس داده GPRS را ارائه دهد. اولین شبکه EDGE جهان توسط AT&T در سال ۲۰۰۳ در شبکه GSM خود مستقر شد.
عصر ۳G در صنعت ارتباط از راه دور
در سال ۱۹۹۶ ، اروپا انجمن UMTS (سیستم ارتباطات سیار جهانی) را با تمرکز بر هماهنگی تحقیقات استاندارد ۳G اروپا تأسیس کرد. کمپ اروپایی که توسط نوکیا ، اریکسون و آلکاتل نمایندگی می شد ، به وضوح مزایای CDMA را تشخیص دادند. بنابراین ، آنها یک سیستم W-CDMA با اصول مشابه توسعه داده اند.
از ۲G تا ۵G
بسیاری از مردم در رابطه بین UMTS و WCDMA گیج هستند. در حقیقت ، UMTS اصطلاح عمومی ۳G در اروپا است. WCDMA یک پیاده سازی از UMTS است و به طور کلی به قسمت رابط بی سیم اشاره دارد. TD-SCDMA که بعداً ذکر خواهیم کرد نیز متعلق به UMTS است.
ETSI اروپا برای اینکه بتواند با ایالات متحده رقابت کند ، همچنین به طور مشترک ۳GPP (پروژه مشارکت نسل ۳) را با ژاپن ، چین و … تاسیس کرد تا در تدوین استانداردهای جهانی ارتباطات سیار نسل سوم همکاری کند.
رقابت FIERCE با ۳G
شرکتهایی که توسط Lucent و Nortel نمایندگی می شوند از WCDMA و ۳GPP پشتیبانی می کنند. با این حال ، افرادی مانند کوالکام با کره جنوبی متحد شدند و سازمان ۳GPP2 را برای رقابت با ۳GPP تشکیل دادند. استانداردی که آنها راه اندازی کردند استاندارد CDMA2000 است که براساس CDMA 1X (IS-95) ساخته شده است.
اگرچه CDMA2000 استاندارد ۳G است ، اما اوج اولیه آن زیاد نیست و فقط ۱۵۳ کیلوبیت بر ثانیه است. بعداً ، از طریق تکامل به EVDO (بهینه سازی داده های تکاملی) ، نرخ داده به طور قابل توجهی بهبود یافت. حداکثر سرعت بارگیری ۱۴.۷ مگابیت بر ثانیه و حداکثر سرعت آپلود ۵.۴ مگابیت بر ثانیه را فراهم کرده است.
در این دوره ، چین همچنین برنامه کاندیدای استاندارد ۳G خود را (که به آن TD-SCDMA نیز می گویند) برای شرکت مشترک در مسابقات بین المللی راه اندازی کرد.
اتحادیه بین المللی ارتباطات از راه دور (ITU) پس از رقابت و کشمکش های زیاد سرانجام سه استاندارد جهانی ۳G یعنی WCDMA به رهبری اروپا ، CDMA2000 به رهبری ایالات متحده و TD-SCDMA در چین را تأیید کرد.
در تاریخ ۱ اکتبر ۱۹۹۸ ، NTT Docomo اولین شبکه تجاری ۳G جهان (مبتنی بر WCDMA) را در ژاپن راه اندازی کرد.
۳.۷۵G ERA در صنعت ارتباط از راه دور
بر اساس UMTS ، ETSI و ۳GPP HSPA (دسترسی سریع بسته سریع) ، HSPA + ، HSPA + دو حامل و HSPA + Evolution را توسعه داده اند. سرعت این فناوری های شبکه بیش از ۳G سنتی است ، مردم آن را ۳.۷۵G می نامند.
به این دلیل است که سرعت HSPA + بسیار سریع است و حتی از LTE و WiMAX اولیه نیز فراتر می رود. بنابراین ، در آن زمان ، برخی از اپراتورها (مانند T-Mobile در ایالات متحده) بلافاصله ساخت LTE را شروع نکردند. با این حال ، آنها شبکه HSPA موجود را به HSPA + ارتقا دادند. چین در آن زمان نیز اقدام مشابهی انجام داد.
۴G در صنعت ارتباط از راه دور
در سال ۱۹۹۹ ، کمیته استاندارد IEEE یک گروه کاری برای توسعه استانداردهای شبکه بی سیم در کلانشهرهای شهری ایجاد کرد. در سال ۲۰۰۱ ، اولین نسخه IEEE 802.16 رسماً منتشر شد و بعداً به IEEE 802.16m توسعه یافت. IEEE 802.16 بعداً به طور گسترده ای با نام WiMAX (ارتباط جهانی در دسترسی مایکروویو) شناخته می شود.
وایمکس فناوری های پیشرفته ای مانند MIMO (چند آنتن) و OFDM (مالتی پلکسینگ تقسیم فرکانس متعامد) را معرفی کرد. میزان بارگیری به طور قابل توجهی بالاتر است و این فشار زیادی را به ۳GPP وارد می کرد.
در سال ۲۰۰۸ ، اتحادیه ارتباطات بین المللی ITU الزاماتی را که استاندارد ۴G باید رعایت کند ، صادر کرد و آن را IMT-Advanced نامید. فقط ۳GPP LTE-Advanced ، IEEE 802.16m و TD-LTE-Advanced ارسال شده توسط وزارت صنعت و فناوری اطلاعات چین واقعاً واجد شرایط آن بودند. به عبارت دیگر ، آنها استانداردهای واقعی ۴G هستند.
در ۱۴ دسامبر ۲۰۰۹ ، اولین شبکه خدمات LTE جهان با چهره عمومی در استکهلم و اسلو افتتاح شد. تجهیزات شبکه از اریکسون و هواوی تهیهشده بود ، در حالی که ترمینال کاربری توسط سامسونگ راه اندازی شده بود.
پس از یک جنگ شدید صنعتی ، LTE سرانجام WiMAX را شکست داد و مورد حمایت و شناخت جهانی قرار گرفت. WiMAX به سرعت قدرت خود را از دست داد و رو به افول گذاشت.
۵G ERA
نیازی نیست که در مورد توسعه ۵G صحبت کنیم ، اینطور است؟ هر یک از ما شاهد تاریخ جدیدی در ارتباطات بیسیم هستیم. همه ما شاهد بودیم که چگونه پروژه مشارکت نسل ۳ (۳GPP) فناوری ۵G (IMT-2020) را برای تسلط بر جهان راه اندازی کرد.
نزدیک به یک قرن توسعه ، شبکه های ارتباطی موبایل از ابتدا ، از یک ایده به غول تبدیل شده اند و تاثیر بسزایی در ارتباطات اجتماعی، پیشرفت تکنولوژزی و در نهایت کاربرد آن در زندگی روزمره ما شده اند و بدن این فناوریها زندگی بر بشریت امروزی امکان پذیر نخواهد بود.
