فهرست مطالب
جوزف گوبلز هنر اقناع را درک کرد. وی به عنوان وزیر تبلیغات برای نازی ها ، سعی در بهره گیری از توانایی فوق العاده رادیو برای پخش پیام های هیتلر داشت. اما ابتدا او به راهی نیاز داشت تا مردم با آن هماهنگ شوند.
رادیو، به قدرت رسیدن نازی ها و حفظ آنها را در آلمان کمک کرد
در ۱۸ آگوست ۱۹۳۳ ، گوبلز دهمین نمایشگاه بین المللی رادیو را در برلین افتتاح کرد و با سخنرانی خود “رادیو به عنوان هشتمین قدرت بزرگ” را اعلام کرد – اشاره ای به مفهوم ناپلئون که مطبوعات هفتمین قدرت بزرگ دنیا است. گوبلز استدلال کرد که “رادیو برای قرن بیستم همان چیزی است که مطبوعات برای قرن نوزدهم بود.” وی به عدم موفقیت جمهوری ویمار در پذیرش رادیو اشاره کرد و ادعا کرد که سوسیالیست های ملی بدون آن قادر به قدرت گرفتن نبودند.
عکس: اولشتاین بیلد / Gety Images یک تکنسین عملکرد Volksempfänger را بررسی می کند. در مجموع ۲۸ تولید کننده آلمانی رادیوها را با استانداردهای دقیق تولید کردند.
گوبلز اعلام کرد:
“ما یک رادیو می خواهیم که صدایمان به مردم برسد ، یک رادیو که برای مردم کار کند ، یک رادیو واسط بین دولت و ملت است ، یک رادیو که به صدای ما به آن طرف مرزهای ما نیز برسد تا تصویری از شخصیت ما ، زندگی و کار ما را به همه نشان دهد. ”
برای تحقق این امر ، گوبلز کنترل Reichs-Rundfunk-Gesellschaft – Reich Broadcasting Corporation – یک شبکه ملی از شرکت های پخش منطقه ای را به دست گرفت. وی پس از تقویت کنترل زیرساخت های پخش ، قوانینی را در مورد محتوای مجاز وضع کرد. آخرین کار او اطمینان از دسترسی همه به گیرنده رادیویی مقرون به صرفه بود. اما رادیوها در آلمان در اوایل دهه ۱۹۳۰ گران بودند و به راحتی از دستمزد یک ماه کارگران عادی فراتر می رفتند.
گوبلز برای طراحی رادیویی از نظر فنی ساده ، تولید انبوه و ارزان قیمت به مهندس برق اوتو گریسینگ مراجعه کرد. نتیجه آن Volksempfänger (“گیرنده مردم” یا “رادیو مردم”) بود که گوبلز در نمایشگاه برلین معرفی کرد. در ۷۶ رایش مارک یارانه ای (حدود ۲۵۰ دلار آمریکا) ، تقریباً نیمی از ارزان ترین رادیوهای موجود در بازار بود. بیش از ۱۰۰۰۰۰ واحد در طول دو روز اول نمایشگاه فروخته شده است. رادیو را می توان به صورت اقساطی نیز خریداری کرد. تا سال ۱۹۴۱ ، تقریباً دو سوم خانوارهای آلمانی صاحب یک دستگاه فولکس شاپنگر بودند و گوبلز موفق شده بود از طریق امواج رادیوئی به هیتلر مجرای حضور مستقیم در خانه های مردم بدهد.
فولکس شاپنگر الگویی از مهندسی آلمان بود
Volksempfänger به عنوان مدل VE301 تعیین شد ، اشاره به ۳۰ ژانویه ، روزی که در سال ۱۹۳۳ آدولف هیتلر قدرت را به دست گرفت. این گیرنده سه لامپی بود که در باند موج بلند و موج متوسط کار می کرد – به ترتیب ۱۵۰ تا ۳۵۰ کیلوهرتز و ۵۵۰ تا ۱۷۰۰ کیلوهرتز – و دارای یک بلندگوی مغناطیسی داخلی بود. رادیو در سه نسخه وجود داشت: VE301 W با جریان متناوب کار می کرد ، VE301 B باتری کار می کرد و VE301 G با جریان مستقیم کار می کرد. W و B با قیمت ۷۶ RM فروخته شد ، در حالی که G با ۶۵ RM قیمت گذاری شد. برای اتصال آنتن به طول های مختلف ، همه مدل ها دارای سوکت در سمت چپ بودند. مدل بعدی ، VE301 Dyn ، که در سال ۱۹۳۸ معرفی شد ، دارای یک بلندگو الکترودینامیکی بود.
شماره فرکانسها در Volksempfänger بصورت عددی مشخص نشده بلکه نام شهرها را ذکر کرده بودند – فرانکفورت و هایدلبرگ از جمله شهرهای Volksempfänger هستند (تصویر بالا) برای دستیابی به ایستگاه جدید ، دو دکمه تنظیم در جلو باید به طور همزمان برگردانده شوند. هنگامی که گیرنده از تنظیم صدا خارج می شود، صدای گوشخراشی ایجاد می کرد. Volksempfänger حساسیت زیادی در انتخاب برنامه های پخش خارجی داشت ، اما پس از شروع جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۳۹ ، گوش دادن به آنها جریمه نقدی ، زندان و حتی مجازات اعدام بدنبال شد.
هزینه کم تنها دلیل محبوبیت Volksempfänger نبود. VE301 اصلی دارای طراحی جذاب الهام گرفته از هنر دکو بود. طراح صنعتی والتر ماریا کرستینگ کابینت را از جنس Bakelite ساخت ، پلاستیکی که به راحتی قابل قالب گیری است. باکلیت همچنین دارای خواص عایق بندی بود که آن را برای صنعت الکترونیک ایده آل می کرد و جایگزین کمد چوبی سنگین و گران قیمت می شود که در آن زمان معمول بود. متأسفانه ، VE301 Dyn بعدی فاقد برخی از ویژگی های اصلی رادیو بود. این یک بلندگو و پنجره تنظیم مستطیل شکل داشت و زیبایی بسیار سودمندتری به آن می بخشید.
تصویر: Phil Nelson / Phil’s Old Radios
یک بروشور برای Volksempfänger صدای ویژه رادیو و پایبندی آن به استانداردهای ایمنی تعیین شده توسط فدراسیون مهندسان برق آلمان را برجسته می کند. به سواستیکا توجه کنید.
دولت نازی ۲۸ تولید کننده رادیوی آلمانی از جمله فیلیپس ، زیمنس و تله فانکن را برای تولید VE301 تحت فشار قرار داد. آنها ملزم به رعایت استانداردهای سختگیرانه بودند و نمی توانستند مدار یا محفظه را تغییر دهند. تنها علامت تمایزی که به آنها اجازه داده شد ، مهر نام شرکت در جلد پشت بود. کمیته ای متشکل از متخصصان صنعت رادیو ، انستیتوی تحقیقات نوسان (معروف به موسسه هاینریش هرتز قبل و بعد از کنترل نازی ها) و شرکت پخش رادیو از کنترل کیفیت و انطباق فنی اطمینان حاصل کردند. اما Volksempfänger انحصار خود را از دست نداد. تولیدکنندگان هنوز مجاز به تولید رادیوهای دیگر و قیمت گذاری آنها با نرخ بازار بودند.
ارمغان Volksempfänger برای مردم آلمان بیخیالی بود
مواد اصلی بازاریابی برای VE301 از برنامه گوبلز برای آوردن رادیو به بیشترین تعداد آلمانی ها پنهان نبود. یکی از بروشورها ادعا می کرد رادیو “شهر و کشور ، مردم و دولت ، کارگران و کارمندان اداری ، پیر و جوان” را از طریق پخش رادیو بهم نزدیک کرده است.
تبلیغات Volksempfänger را به عنوان واسطه ای برای جامعه آلمانی بزرگ تر قرار داد که با آوردن ایده های سیاسی ، فرهنگی و اقتصادی به هر خانوار ، کشور را دوباره قدرتمند و شکوفا می کند. نشان ملی عقاب در نزدیکی صفحه تنظیم این محصول را بخشی از تلاش های تبلیغاتی دولت معرفی می کند. مدلهای بعدی نیز دارای یک سواستیکا بودند.
یک نسخه حتی ارزانتر از رادیو ، Kleinemfänger ، در سال ۱۹۳۸ منتشر شد و به ۳۵ رایش مارک فروخته شد. این لقب Goebbels-Shnauze یا “پوزه گوبلز” را به خود اختصاص داد ، تا حدودی به این دلیل که شبیه بینی بزرگ و بی حسی بود ، اما بیشتر به این دلیل که شبیه دهن گوبل بود.
گوبلز بهتر از این بود که به راحتی دستور کار رایش سوم را بدون توقف پخش کند. مردم دقیقاً به این دلیل از گیرنده های ارزان قیمت در خانه هایشان استقبال می کنند که سرگرمی و بیخیالی را نیز فراهم می کنند. برنامه های منظم شامل اپرا ، کنسرت های کلاسیک ، موسیقی رقص سبک ، بازی ها ، جوک ها و هنرهای محبوب بود.
برای اطمینان ، برنامه سازی بسیار سانسور شده عمل می کرد. محتوای ممنوع شامل “موسیقی خراب” مانند جاز ، پاپ و موسیقی آمریکایی بود. به نظر نمی رسید سانسور شنوندگان را آزار دهد. هیدی توورک ، مورخ در کتاب خود در سال ۲۰۱۹ News from Germany: The Competition Control Control World، ۱۹۰۰–۱۹۴۵ (انتشارات دانشگاه هاروارد) ، خاطرنشان کرد که “نازی ها از برنامه های سرگرمی استفاده می کردند تا افراد بیشتری را به شنیدن سخنان هیتلر جلب کنند.”
عکس مادر و فرزندان.
عکس: اولشتاین بیلد / Gety Image
خانوارهای آلمانی از گیرنده های Volksempfänger استقبال کردند زیرا آنها نه تنها تبلیغات مهمانی بلکه سرگرمی را نیز ارائه می دادند.
این ادعا توسط تاریخ شفاهی انجام شده توسط موزه یادبود هولوکاست ایالات متحده پشتیبانی می شود. Volksempfänger به طور مکرر و بی‌مقدمه از طریق سوالات مستقیم به شما گفته می‌شود. به عنوان مثال ، رولف کریش ، که به جوانان هیتلر و سپس ارتش آلمان پیوست ، به یاد می آورد که از طریق Kraft durch Freude ، سازمانی نازی که به وفاداران حزبی سرویس می داد ، به مردم عادی، رادیو با ۳۵ مارک پیشنهاد می داد. کریش در تاریخ شفاهی خود در سال ۱۹۹۹ به یاد می‌آورد که مردم نسبت به مزایای عضویت در حزب مشتاق بودند و به رادیو گوش می دادند ، حتی اگر با تمام جنبه های حزب موافق نبودند.
یوهان بالوگ ، اتریشی که در سال ۲۰۱۹ مصاحبه کرد ، یادآوری می کند که دهکده آلثودیس دو دستگاه رادیو فولکس شفونگر دریافت کرد که در مکان های عمومی در مرکز شهر قرار گرفتند. او و خانواده اش اغلب برای شنیدن برنامه های آن به آنجا می رفتند. آلتودیس جامعه ای عمدتا کاتولیک بود و دارای جمعیت کمی از روما بود. بالوگ یادآوری کرد ، یک شب پلیس همه روم ها را متفرق کرد و هیچ کس درگیری ایجاد نکرد. اگرچه او رادیو را به ناپدید شدن همسایگان خود نسبت نداد ، اما این حادثه ماهیت موذیانه تبلیغات را به تصویر می کشید – وقتی رادیو کار می کرد ، مردم بدون هیچ سوالی آن را می پذیرفتند. بعدها بالوگ کتابی نوشت که زندگی رومی ها در آلتودیس را مستند می کرد.
تاریخ شفاهی کریش و بالوگ بخشی از ابتکاری برای ثبت شهادت شهود غیر یهودی هولوکاست است. این که مصاحبه شوندگان می توانند ، با علاقه ، جزئیات مربوط به یک رادیو را دهه ها بعد به یاد بیاورند ، نشان می دهد که عمیقا در فرهنگ عامه نفوذ کرده است. مردم آن را نه به عنوان ابزاری سرد برای تبلیغ بلکه به عنوان نشانه ای خوشایند از پیشرفت تلقی می کردند – دقیقاً همانطور که گوبلز در نظر داشت.
در نهایت ، طبق گفته Tworek ، دستگاه تبلیغاتی گوبلز و Volksempfänger باعث تغییر شکل صدای شهرهای سراسر آلمان شده و منجر به یکنواختی فرهنگ شدند. پس از جنگ جهانی دوم ، دانشمندان ارتباطات جمعی شروع به مطالعه چنین کاربردهایی از رادیو و سایر فن آوری ها کردند و ارتباطات بین سیاست ، رسانه ، فرهنگ و اقتدارگرایی را بررسی کردند.
آیا رسانه های اجتماعی معادل قرن بیست و یکم رادیو گوبلز است؟
اگر رادیو در واقع قدرت بزرگ قرن بیستم بود ، رسانه های اجتماعی ممکن است قدرت بزرگ قرن بیست و یکم باشند. در سال های اخیر ، بسیاری از افراد نازیست ها در استفاده از رادیو برای ایجاد نفرت با استفاده از اینترنت و رسانه های اجتماعی برای رادیکال کردن گروه های حاشیه ای و انتشار اطلاعات نادرست مقایسه کرده اند.
از سال ۲۰۰۸ ، آندره اوبولر ، متخصص رسانه های اجتماعی که به گروه ها در مورد چگونگی مبارزه با نفرت پراکنی در اینترنت مشاوره می ده با آموزش دانشمند رایانه ای ، موسسه پیشگیری از نفرت آنلاین را در سال ۲۰۱۲ برای تحقیق در مورد نژادپرستی سایبری ، افراط گرایی خشن ، زن ستیزی ، خرابکاری در بازی های آنلاین و سایر سیستم عامل های مجازی تأسیس کرد. وی در یک سخنرانی در نوامبر سال ۲۰۲۰ در مجمع سازمان ملل در زمینه مسائل اقلیت ، خاطرنشان کرد که نفرت اغلب مبتنی بر ناآگاهی است ، اخبار جعلی ، اطلاعات غلط و اطلاعات نادرست – تاکتیک های مستقیم از کتاب گوبلز – تغذیه می شود.
گوبلز سخنرانی خود را در نمایش رادیویی برلین در سال ۱۹۳۳ با آرزویی بلند پروازانه به پایان رساند: اتحاد علم ، صنعت و رهبری فکری با هدف مشترک “آینده باشکوه آلمان”. موفقیت او در این تلاش ضمن پنهان کردن برنامه ای از پیش تعیین شده نسل کشی ، کشتار جمعی و ظلم ، به ایجاد جنگ جهانی کمک کرد.
با تفکر در مورد کاربردهای Volksempfänger و رسانه های اجتماعی ، ملوین کرانزبرگ مورخ تاریخ تکنولوژی و شش قانون فناوری او را یادآوری می کنم ، که در قانون اول آمده است: “فناوری نه خوب است و نه بد. و همچنین بی طرف نیست. ” Volksempfänger زیبا و ارزان قیمت کاملاً مجسم این قانون بود: این قانون به آلمانی های معمولی امکان سرگرمی و فرهنگ را می داد ، اما همچنین به ابزاری برای نفرت تبدیل شد. همانطور که اکنون می دانیم ، در مورد شبکه های اجتماعی نیز می توان همین حرف را زد. این تنها عقلانه ای است که حتی به ظاهر بی طرفانه ترین فناوری با نگاه انتقادی روبرو می شوید.
